Łabędź na Szkarpawie

Poniedziałek wita nas deszczem. Wypływamy z gościnnego Elbląga. Niestety, tak jak wcześniej, nie możemy liczyć na jakiekolwiek oznaczenia trasy. Korzystamy z zebranych wcześniej informacji oraz pomocy dwóch porannych wędkarzy. Zostawiamy zatem Zalew Wiślany z prawej burty, wchodzimy w Kanał Jagielloński, przecinamy kurs promu rzecznego na Nogacie i płyniemy śladem dumnych łabędzi po zarośniętej Szkarpawie.

Trasa długa, pogoda brzydka, więc „Mistral” nie zwalnia tempa. Połykamy śluzę „Gdańska głowa” i przez dłuższą chwilę cieszymy się wolnością największej polskiej rzeki. Wisła w tym miejscu jest już naprawdę szeroka i oczywiście kompletnie nieoznakowana. Opuszczamy ją na rzecz niewielkiego kanału zakończonego potężnymi wrotami. Przegalina. Śluza o monstrualnych rozmiarach, w której „Mistral” wydaje się być porzuconą łupiną od orzecha. Operacja śluzowania przebiega sprawnie, ponieważ stan wody podnosi się zaledwie o kilkadziesiąt centymetrów.

Kormoran na Wiśle

Wiemy, że zaplanowany na dzisiaj Gdańsk jest poza naszym zasięgiem, ale i tak kierujemy się na zachód chcąc zaokrętować przynajmniej w Sobieszewie. Przed nami Martwa Wisła i rozpędzony duży jacht motorowy. Płynie prosto na nas. W ostatniej chwili ustawiamy się dziobem do kilwatera, który wyrzuca nas półtora metra w górę. Gdyby nie przytomność i doświadczenie naszego kapitana, bezmyślna szarża właściciela motorówki mogłaby przerodzić się w naszą tragedię. Później dowiadujemy się, że takie sytuacje na tej szerokości geograficznej to codzienność. Uspokajamy wystraszoną Zosię i po godzinie cumujemy u Bartka na lewym brzegu kanału. W kościele parafialnym w Sobieszewie biją dzwony. Dzisiaj Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, ale my uśmiechamy się, że to chyba z racji na nasze ocalenie.

Szczęśliwie ocalony Mini Traper

Wtorkowy poranek. Dzisiaj na ląd schodzi żeńska część załogi. Babcia Ola, Ania i Zosia jadą przygotować kwatery w Jastarni oraz zorganizować dla „Mistrala” prawdziwie żeglarskie powitanie w tamtejszym porcie. Razem z kapitanem, czyli dziadkiem Heniem, mamy cały dzień na postawienie masztu, naprawę kadłuba i przygotowanie jachtu na pierwszą morską przeprawę. Z pomocą Bartka, współwłaściciela pomostów, kończymy pracę przed zmierzchem i szybko zaszywamy się w kojach. Jutro czeka nas wielki dzień.

Biała

czapla

Na szczęście

Zgodnie z zapowiedziami synoptyków na bezchmurnym niebie wita nas piękne słońce. Podpływamy pod pontonowy most i po kilkudziesięciu minutach wychodzimy z Górek Zachodnich na wody Zatoki Gdańskiej. Słaby wiatr nie pozwala „Mistralowi” rozwinąć żagli, ale i tak czujemy na sobie oddech wielkiej wody. Wolność! Jeżeli miałbym ją zdefiniować, to tylko w taki sposób. Falujący pode mną bezkres. Nieograniczony i nieodkryty, a zarazem nieujarzmiony i nieobliczalny. Oczywiście Zatoka Gdańska posiada swoją linię na horyzoncie, ale i tak ogrom przestrzeni wywiera niepowtarzalne doznania.

Wolność!

Płyniemy 350 stopni na północ. Z lewej burty zbliża się potężny kontenerowiec. Zdajemy sobie sprawę, że nas nie widzi. Cała naprzód, lekkie odejście z kursu i bezpiecznie możemy podziwiać jego potęgę z tańczącej rufy „Mistrala”. Daleko na horyzoncie rysują się niewyraźne kształty. Najwyższy z nich to wieża kościoła w Jastarni. Podpływamy bliżej. Widać już kutry rybackie i prom pasażerski z Gdyni, który przed chwilą przybił do brzegu. Mijamy boje na wejściu do portu i już po chwili dostrzegamy machające na pomoście ręce. To nasze „kobiety” oczekujące powrotu swoich marynarzy. Nie ma to jak soczysty buziak na stałym lądzie.

Wejście do portu w Jastarni

Cel został osiągnięty! Jastarnia zdobyta, „Mistral” przetestowany, a kapitan uszczęśliwiony wspólnym osiągnięciem. Można by powiedzieć, że przygoda dobiegła końca, ale kto wie, może dopiero się rozpoczyna. Bo przecież raz zakosztowawszy wolności w tak wyśmienitym, wielopokoleniowym gronie, trudno nie szukać jej znowu.